Onbekend

Op een dag vertelde mijn partner me dat ze iemand had leren kennen op het internet, dat ze van vroeger in haar jeugd al kende. Het meisje woonde niet ver van ons en op een avond ging ze onze GPS gaan dragen zodat het meisje deze kon gebruiken.
Die avond kwam dat meisje bij ons thuis want ze was geslagen door haar ‘jaloerse vriend’ en mijn partner moest en zal haar opvangen. Ik ben een goed en zorgend mens met het hart op de juiste plaats en ik nam het meisje mee onder ons dak. Ik zat in met de situatie en trooste haar samen met mijn partner. Maar… dat meisje bleef maar bij ons inwonen en ik merkte dat mijn partner het beter kon vinden met haar dan met mij. Ik zag fonkelingen in hun ogen wanneer ze met elkaar spraken en lachtten over dingen waar ik niets van af wist. Dat deed pijn. Mijn eerste reactie: kwaadheid en jaloezie.
Ik confronteerde mijn partner en die werd kwaad omdat ik jaloers was op iets waar ik niet jaloers om hoefde te zijn. Ze vertelde dat ze haar zielspartner gevonden had en dat dat niet makkelijk was. Ze vertelde dat ze zelf niet meer wist wat ze moest doen en dat ik haar ruimte moest geven om dat uit te zoeken. Niet makkelijk!!! Zeker niet als die persoon elke dag, in je eigen huis rondloopt en tot in de vroege uurtjes babbeld en lacht met je partner terwijl jij in je bed ligt omdat je de volgende dag moet gaan werken. Ik voede me slecht, ongelukkig, verdrietig, machteloos, waardeloos en vooral besluitloos. Ik wist niet meer wat ik ervan moest denken of voelen. Ik voelde alleen dat ik werd opzij geschoven en dan nog wel in ons eigen huis. Ik zette positieve en negatieve punten van onze relatie op een rijtje. Onze relatie was hiervoor ook al niet denderend. In mijn verstand besliste ik om te vertrekken en ik deed dat dan ook op de enige manier dat mijn hart dit toeliet. Ik kwam thuis van mijn werk, zag dat mijn partner en haar zielsliefde in één bed lagen te slapen. Ik werd nog woedender en pakte mijn valiezen waar ze bijzaten. Er ontstond een ware ruzie en zelfs gevecht. Mijn partner hield me tegen….
We babbelden over wat ik van onze relatie verwachtte. Ik wilde enkel het gevoel hebben deel uit te maken van een gezin, samen dingen doen met z’n tweetjes en met haar dochtertje. Ik hou zielsveel van haar en haar dochtertje. We kennen elkaar nog maar twee jaar, maar het lijkt al eeuwig en ik zie haar dochter als mijn dochter. Ik merk echter dat zij daar anders over denkt.
Zij herhaalt steeds dat ze geen relatie wil met haar zielsliefde en dat ze daar niets sexueel of relationeel mee heeft. Dat wil ik wel geloven met heel mijn hart, maar het is zoooooooo moeilijk!!
Ik weet ergens wel dat ze er geen sexuele relatie heeft met haar zielsliefde, maar elke dag dat ik haar zielsliefde bij ons thuis zie, breekt mijn hart opnieuw. Ik probeer elke dag weer mezelf te overtuigen van het positieve en te geloven in het slagen van onze relatie.
Ik vind het hartverscheurend om in deze situatie verder te gaan. Ik voel me niet gelukkig op deze manier en vraag mij soms af of dit wel de wijze is waarop ik mijn leven wil verder zetten. Ik denk er veel aan om mijn relatie op te geven, maar mijn hart laat het niet toe.
Ik heb ook al een paar briefjes, mailtjes en berichtjes gelezen waarin ze elkaar aanspreken als lieveke en schatje en waarin ze zeggen elkaar in de armen te willen liggen. Dat doet heeeeeel veel pijn om zo’n dingen te lezen.
Als ik er met mijn partner over praat krijg ik twee soorten antwoorden.
1. ze maakt zich kwaad en zegt dat het moet gedaan zijn met mijn jaloersheid want dat ik haar op die manier wegduw en dat het dan sneller zal gedaan zijn met onze relatie dan ik denk.
2.Ze zegt dat ik positiever en opnieuw levendiger moet worden in het leven en dat ik voor mezelf moet opkomen want dat ik nu veel te veel aan haar vastzit. Ik moet inzien dat de liefde voor haar zielsverwant anders is dan de gevoelens die ze naar mij heeft.
Mijn reactie:
Hoe kan je nu een goede relatie met iemand uitbouwen als je eigenlijk liever bij die andere wil zijn? Hoe kan je je partner lief hebben als je hele hart veel liever bij die ander is? Die ander is zoveel leuker, begrijpt zoveel meer en is zoveel interessanter. Wat is dan nog de waarde van de relatie met je partner?
Ik wil positief blijven en geloven en doe daar elke dag mijn uiterste best voor, maar het eist heel veel van mijn emoties en merk dat ik bij elke confrontatie weer een diepte lager zak.
WAT MOET IK DOEN????