Onbekend
Je voelt ver weg van mij en ik heb het koud
Je gaat ver weg van mij, misschien omdat je van haar houdt
Het antwoord weet ik in mijn hart wel
Maar ik kan niet meer
Misschien dat ik het je ooit wel eens vertel
Misschien ook niet, en moet jij de eerste zijn die de stap zet
Of misschien moeten we van elkaar vandaan blijven om ellende te voorkomen
Want er wordt op ons gelet
Jij weet wel wie ik bedoel, misschien zijn het er nog wel meer
Nooit is er kans om echt onszelf te zijn
Al had jij die kans die een paar keer
Durfde je toen niet of wat was er dat je tegen hield?
Ik was bij je, stond naast je en we praatten
Maar we spraken niet uit wat ons werkelijk bezielt
Je hebt al vele hints gegeven, uit sommige sprak verdriet en spijt
Ik kon nooit helder antwoorden
Het was daarvoor nooit de tijd
Altijd die oplettende ogen overal,
De zin om ons op iets te betrappen
Er is er één die ik daarom het meest veracht
Het liefst zou ik alles en iedereen aan mijn laars lappen
Nu ga jij met haar weg en zal ik achterblijven in een maand van feest en licht
In mijn hart is het donker en koud
Maar ik weet al waar ik mij op richt
Voor de mensen van wie ik houd moet het feest zijn en zal ik toch een beetje genieten
Misschien zal ik soms heel even aan je denken
Maar ik wil geen tranen meer om jou vergieten
Misschien krijg jij gelijk en moeten we echt wachten tot een volgend leven
Niemand die het weet
Niemand die ons zekerheid kan geven
Daarom leef ik dag voor dag en in het moment
Doe jij maar hetzelfde, zonder je hart uit het oog te verliezen
Na al die jaren zo dichtbij jou en toch op afstand kan ik je zeggen dat het went
Voeg je niet naar een ideaalbeeld
Blijf bij jezelf en trek je eigen plan
In een vaste relatie met kinderen raak jij alleen maar verveeld,
Daarvoor ben jij niet de man
Wel voor mij en alleen voor mij
Het leven was sneller dan ik zelf
En voor ik het wist was ik niet meer vrij
Een bloem die al heel snel geplukt werd nadat zij in bloei kwam
Nog geen tijd om dingen te overzien
De liefde verblindde en het hek ging van de dam
Pas jaren laten wist ik wat ik nu weet
Ik houd van twee mannen heel verschillend
Je moest eens weten hoe ik daar soms onder leed
Eindelijk vond ik er vrede in en mocht het er zijn
Hij en jij, en ik en de liefde voor elkaar
Het is soms heel moeilijk
Maar ook iets waardevols en tegelijkertijd maakt het kwetsbaar
Het blijft een balanceren en een zoeken naar evenwicht
Maar aan het einde van de tunnel brandt vast licht.
Love you…