Onbekend

Ik heb mijn vriend ongeveer zes jaar geleden leren kennen via een chatprogramma. Ik was zijn profiel aan het lezen en had nog niet met hem gechat maar wist dat hij bij mij hoorde terwijl we nog geen woord hadden gechat. Hij begon te chatten met mij (hij zocht mij op) en zo begon het dat we tot in de diepe nacht zaten te chatten. Ik was helemaal weg van hem, hij ook van mij, we hoefden niets tegen elkaar te zeggen en toch wisten we van elkaar wat we bedoelden. Liefde op de eerste chat noemden wij het. Ik zat midden in een echtscheiding (deze liep al voordat ik mijn vriend leerde kennen) en zijn relatie was ook niet je van het, ondanks dat hij bij zijn ex woonde had hij ook zijn eigen woning. Na twee en halve maand te hebben gechat wilde we elkaar ontmoeten want de spanning liep heel hoog op, het was te gek voor woorden, de hele dag alleen maar aan elkaar kunnen denken en het was alsof we zweefden. De ontmoeting was nog heftiger, we zagen elkaar en zijn elkaar letterlijk in de armen gevlogen, we hebben zeker 20 minuten alleen maar midden in de kamer gestaan, niets zeggende, elkaar alleen maar vasthouden en voelen want wat gaat er een energie door je lichaam op dat moment. Het was dus niet alleen liefde op de eerste chat maar ook op het eerste gezicht. De volgende dag waren we al zover dat we besloten hadden niet meer zonder elkaar te kunnen, zo goed voelde dat. Dat terwijl ik nota bene nog had besloten alleen te blijven met de kinderen en voorlopig helemaal niet meer aan een relatie te beginnen. In de loop van de maanden reikten we hoger en hoger in onze relatie, er werd weinig gepraat maar dat leek ook niet nodig te zijn want we begrepen elkaar. Tot zijn gedrag om begon te slaan. Hij had depressies en het leek wel verlatingsangst, hij kon niet alleen zijn en wilde dit ook niet. Het leek wel of hij zijn eigen geluk in de weg ging staan (hij heeft een behoorlijk negatief verleden gehad). Nu op dit moment is onze relatie over, zoals het al vaak is gegaan en hoe moeilijk dit ook is, ik wil nu echt verder omdat een knipperlicht relatie veel vergt van mijn energie, als ik hiermee doorga, dan val ik er bij neer. Het alleen verder gaan met de kinderen valt mij behoorlijk zwaar, het is alsof ik een stuk van mezelf mis. We hebben samen een kind waar hij geen omgang mee wil omdat hij mij onder ogen moet komen en ik weet dat hij dat niet kan. Ik voel hem om mij heen, alsof hij naar me kijkt, ik voel hem aan van een afstand, als ik geen negatieve gedachten bij mij draag want dat was het probleem binnen onze relatie, gedachten gingen boven gevoel op den duur (van beide kanten) dat ervoor zorgde dat we niet meer op gingen in onze liefde en gevoel maar in onze negatieve gedachtegang.Is het mogelijk dat we weten dat we zielsverwanten zijn, dat dit verder gaat dan gewone liefde maar niet weten hoe hier mee om te gaan? Gevoelens zijn zo sterk dat het om slaat in angsten van beide kanten maar ook de angsten voelen van elkaar wat een dubbele tegenwerking geeft.

Antwoord
Confrontaties en dilemma’s. Jullie band gaat zeker verder dan ‘gewone’ liefde. Het heeft de kenmerken van zielsliefde.Omgaan met zielsliefde geeft altijd veel confrontaties. In de eerste plaats naar jezelf maar ook naar elkaar. Bij je zielsliefde begrijp je plotseling weer wie je eigenlijk bent, zonder enig masker, zonder persoonlijkheid. (Je komt er bijvoorbeeld achter dat je bepaalde dingen alleen maar deed om een ander te plezieren.) Hierdoor ontdek je vaak dingen van jezelf die niet bij je passen maar die wel deel uitmaken van je alledaagse ‘masker’. Je moet dan voor jezelf een keuze maken of je jezelf wilt veranderen of niet. Dit kunnen moeilijke dilemma’s zijn die heel veel confrontatie met jezelf oproepen.Mensen kunnen besluiten dat het hierdoor allemaal te heftig wordt en willen bijvoorbeeld geen contact meer met de ander. Anderen zijn daardoor plotseling zo met zichzelf bezig, met hun eigen verandering dat ze er niets meer ‘bij kunnen hebben’ (emotioneel gezien kun je maar een bepaalde hoeveelheid handelen). Geef elkaar ruimteMaar ja hoe ga je ermee om als je zielsliefde geen confrontatie meer wil of ineens vooral met zichzelf bezig is? Je dacht dat je de ultieme liefdesverbinding had. Die heb je ook en die raak je ook nooit meer kwijt. Maar je moet een manier vinden om in het dagelijks leven met elkaar om te gaan. Het enige wat werkt is elkaar loslaten en elkaar ruimte geven. Zonder verwachtingen, zonder voorwaarden, zonder claimen. Precies zoals zielsliefde is! Laat de ander de eigen noodzakelijke ontwikkeling doormaken. Geef de ander de ruimte om dingen te verwerken en om op adem te komen. Elke beslissing van je zielsliefde bij voorbaat accepteren. En dan maar zien hoe het verder gaat. Spreek dingen wel zo veel als kan uit naar elkaar, dat is duidelijk.Blijf vooral jezelf leidenLaat je leven vooral niet leiden door wat de ander wel of niet doet. Maak jezelf niet afhankelijk van de ander. Loop hem of haar niet achterna, blijf niet wachten. Leef gewoon je eigen leven. Voel je niet gekwetst! De ander wil je nooit kwetsen. Hij of zij kan waarschijnlijk voor zichzelf niet anders reageren dan dat hij of zij doet. Meestal heeft de ander het er even moeilijk mee als jij. Blijf vooral naar de positieve dingen kijken die het je heeft gebracht en blijft brengen.Zie het niet als iets dat je afgenomen wordt maar als iets dat je hebt gekregen! Je kunt niet iets mooiers krijgen.(Tiny)

Antwoord
Heel mooi gezegd Tiny. Hier zullen vele mensen steun aan vinden. Het mooiste wat je hebt gevonden, je zielsliefde wordt je nooit meer afgenomen maar blijf wel je zelf leiden. Het gevoel zit zo diep, niemand die daar tussen kan komen. En vrouwen hebben het er vaak heel moeilijk mee maar vergeet de mannen niet, ook al gaan ze op afstand, ze hebben het er net zo moeilijk mee als jij. Mischien nog wel moeilijker, mannen verwerken/uiten dit op een andere manier.maar hebben meer gevoel dan een ieder denkt.(Renate)

Antwoord
Ja dat kan, zeker als de levensles liefde geven is en ook als een van de partners bindingsangst moet leren overwinnen. Zelf meegemaakt alles, niet leuk maar wel de realiteit. En ja, hij komt of wel of niet terug, ik kan er alleen maar voor openstaan en ondertussen doorgaan met mijn ontwikkeling.(Onbekend)