M.
Wat ik me vaak afvraag is of zulke brandende liefde,en zo’n hartverscheurend verdriet ook van één kant kan komen? Hoe weet je nou zo zeker of het je soulmate, zielsverwant of twin is? Het enige wat ik zeker weet is dat ik misselijk ben van verdriet, de meeste tijd. Niet omdat ik niet wil loslaten of omdat mijn ego vindt dat ik verdrietig moet zijn. Nee want als ik probeer los te laten, vraag me af hoe ik in godsnaam los laat, dan voel ik dat verdriet nog veel erger. Het is niet iets wat ik wil voelen,wie kiest er zelf voor dit gevoel. Het stort zich over me uit, op de meest onvoorspelbare ogenblikken. En dan zou een teken van twins zijn dat je zo moe bent. Maar word je niet gewoon moe van al die emoties? Ik lig vaak om zeven uur al in bed, tegelijk met mijn dochter. Er typt hier iemand die al 16 jaar verlangt naar haar twin…..mijn god hoe houd je dat vol? Ik heb dit gevoel pas maanden en ik loop op mijn tandvlees. En dan dat getril en die eeuwige energie, het nachtelijke ontwaken etc. Als mijn zielsgeliefde al mijn gevoelens zou voelen dan heb ik medelijden met hem. En als dit zijn verdriet is dan bedank ik hem hartelijk. Voor ik hem leerde kennen was ik stabiel en happy samen met mijn dochter. Toen ik hem eenmaal kende liep ik op wolken, mijn ware Jacob was eindelijk in mijn leven binnengestormd,en wat voelde het alsof ik eindelijk kreeg wat me toe kwam. En zo plotseling als hij kwam wandelende hij ook weer uit mijn leven. Zoveel liefde, tot tranen geroerd zelfs, en dan ijskoud zeggen dat al die liefde voor hem niet zo erg speelde. Huh? Wat mag ik hiervan leren? Dat brandende liefde niet altijd wederzijds is? Of dat er tijdens die achtbaan iemand van ons tweeën is uitgestapt? Iemand vertelde me, als een man echt verliefd is, dan gaat ie nooit bij je weg, wat voor problemen hij ook heeft, hoe moeilijk het ook voor hem is. Voor de duidelijkheid het was een man die dat zei. Of was ik de vinder van het vlinderpopje. Die dagenlang had zitten wachten tot het vlindertje uit het popje kwam. En toen het vlindertje eindelijk, tergend langzaam, uit het popje kroop, bleef het op het laatste moment met z’n vleugeltjes in de pop hangen. De vinder van de pop dacht dat het nou wel lang genoeg had geduurd en bedacht zich maar om een handje te helpen en knipte heel voorzichtig het popje open. De vlinder kwam er uit. Maar wat was het trieste gevolg? De vlinder bleef niet voor niks hangen met zijn vleugeltjes. Die vleugeltjes moesten nog een laatste weggetje afleggen. Zich langzaam ontvouwen. Maar doordat de ongeduldige de pop open knipte, waren de vleugeltjes van de vlinder gekreukeld gebleven. De vlinder kon niet vliegen en stierf. Wat ik hiermee wil zeggen is, misschien ging het te snel, had ik het moeten afremmen. Zodat het langzaam tot bloei had kunnen komen. Ach mosterd na de maaltijd. Misschien was dat de les. Hardlopers zijn doodlopers. Hoe het ook zij. De brandende liefde en het hartverscheurende verdriet zit er nog steeds. En hoe harder ik het negeer des te harder het me in mijn gezicht mept. Mijn kopje stroomt over…..ik heb er even genoeg van. En wie ben ik om te zeggen dat hij niet klaar is, dat zijn ego onze liefde in de weg staat? Waarom hebben we eigenlijk dat ego, het brengt alleen maar ellende. Ik ben benieuwd wat voor reacties er op mijn verhaal en vraag komen. Vast dat mijn ego dit heeft geschreven.
Antwoord 1
Hallo M, diegene die al 16 jaar “in” de zielsliefde zit ben ik. En ik ervaar natuurlijk ook dat intense en verscheurende gevoel dat jij beschrijft, maar dat is maar een deeltje van een groter geheel. Hoe houd je dat vol? Gewoon, door je leven te leven, een rotsvast vertrouwen te hebben in het universum en door het geluk uit je zelf te halen. Dat is nog wel het allerbelangrijkste. Je goed voelen bij jezelf, niemand nodig hebben om je compleet te voelen. Het heeft mij ook jaren gekost om op dit punt te komen maar ik kan nu zeggen dat ik er ben. Ik geniet van mijn leven en zelfs van de verdrietige momenten. Die hebben hun eigen schoonheid. Loslaten is inderdaad wat je moet doen en dat is heel moeilijk. Stuur je twin in gedachten weg, met liefde. Zeg hem maar dat je het niet meer wilt. Dat hij terug mag komen als hij klaar is. Dat het goed is zoals het is. Het is zeker je ego dat dit verhaal schreef. En juist ego zit zielsliefde meestal in de weg. Ego laat zich leiden door de normen van onze maatschappij, van wat mag en niet mag, en ego veroordeelt. Helaas kun je ego niet zomaar afleggen want we leven in een aardse wereld. Maar af en toe zijn er momenten dat het ego heel even wat verder weg lijkt te zijn en twee mensen elkaar in de ziel kunnen kijken. Juist van die momenten krijg ik de moed om te geloven dat alles op de juiste tijd goed komt, en het geeft me de energie om door te gaan. Dat kun jij ook.(A.)
Antwoord 2
Die brandende liefde, dat verlangen, is volgens mij alleen aanwezig bij de ene helft van de twins die al kan en wil zien wat er is. Ik herken je gevoel en frustratie alsof het de mijne is. Mijn twin voelt niet hetzelfde als ik. Zou hij dat wel doen, dan zou hij allang contact met me hebben opgenomen. Ik weet wel zeker dat er af en toe enorme onrust heerst bij mijn twin, gemis ook. Maar omdat hij nog zo in de ontkenningsfase zit, lukt het hem om zich af te sluiten van mij en dus van die bijbehorende gevoelens!! Hij is nog niet zover dat hij dit al kan/wil zien en voelen. Ook in jouw situatie loopt het zoals het moet lopen. Jullie hebben dit eerst samen mee moeten maken om nu allebei te kunnen transformeren. Het is alleen voor de ene ziel (die volgens mij al wat verder is) zo gruwelijk pijnlijk als de ander nog niet wil erkennen wat er is. Het is de bedoeling dat je er diep induikt. Dat je op zoek gaat naar jezelf. En dat doe je, omdat je die pijn niet meer wilt. Je gaat op zoek naar hoe je je leven weer een draai kan geven zodat het weer prettig leefbaar wordt. Twins kunnen pas samen zijn als ze allebei volledig geheeld en gegroeid zijn. Er zijn nog lessen die jullie allebei moeten leren. Dat is waar je nu in zit. Het is heel moeilijk, ik weet er alles van. Je leven weer proberen op te pakken nadat je zoiets moois hebt gevonden en weer verloren…. Maar dat is je opdracht. Sterk worden, leren gelukkig te worden ook zonder je twin. Jouw twin kan niet verantwoordelijk zijn voor jouw geluk, en andersom. Je moet eerst zelf gelukkig worden door helemaal jeZELF te worden. Voor hem geldt hetzelfde. Vergis je niet, ook al ervaart hij deze pijn niet gelijk als jij, WEET dat hij jouw ziel ook herkend heeft en dat hij ook aan het leren, groeien, transformeren is. Het is niet zo dat jij de enige van de twee bent die een gevecht levert. Hij levert een gevecht om te proberen te blijven ontkennen, maar dat zal hem straks op den duur niet meer lukken.! Ik weet exact waar je door gaat en ik weet ook dat het je zal lukken om hierdoor te komen!!! Maar het is zwaar. Veel liefs.(L.)
Antwoord 3
Lieve M, volgens mij geef je zelf al het antwoord op je vraag. Je verhaal over het vlinderpopje doet vermoeden dat je eigenlijk zelf wel weet dat je misschien te snel bent gegaan. Is dat ego? Ja, dat is het, maar tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat je hebt gehandeld uit liefde. Daarom ben je nu ook zo verdrietig en boos. Dat mag je ook zijn, want er is weinig groter leed dan het verliezen van liefde. Vooral het verliezen van een zielsliefde kan je heel hard treffen. Er kunnen twee dingen gebeuren: hij komt terug, of je zult ooit hieraan terug denken en weten wat je geleerd hebt, en voelen dat je er sterker door bent geworden. Nu zie je dat nog niet, maar wees ervan overtuigd dat het niet voor niets is gebeurd. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte met het verwerken van dit verdriet.(Onbekend)
Antwoord 4
Het is vaak zo dat men stabiel is voordat men de tweelingziel tegenkomt.Je zit nu nog maar in de beginfase.De fase met zoals ik het noem : de homeopathische verergering. De eerste anderhalf jaar ervaarde ik als het ergste, het zwaartepunt. Daarna werd het langzaam lichter en gemakkelijker. Het klinkt ongelofelijk, maar toch: je went eraan. Het is in de geschiedenis gebleken dat tweelingzielen die te vroeg te hecht worden, dat daar de klad inkomt, een kwaaie pier haalt ze dan uit elkaar (bijv. bij Romeo en Julia, Abelard en Heloise, ik en mijn twin in ons vorige leven). Veel sterkte gewenst van ook (?) een tweelingziel.(Onbekend)
Reactie lieve mensen die hebben gereageerd. Bedankt voor jullie mooie antwoorden. Het mooie en verwarrende van dit proces is dat je je elke dag weer anders voelt. Gisteravond een bijzonder gesprek gehad met een bijzondere vriend. Hij gaf me mooie inzichten. Waaronder deze: laat los in liefde en je zal klaar zijn wanneer hij terugkomt. Maar als je jouw gevoelens wegdrukt en het niet meer wilt zullen jouw neuronen deze ervaring ook echt als negatief gaan zien en zal je hem niet meer herkennen als jouw geliefde. Dan zulje hem afwijzen, en loop je jouw kans mis. Ik haalde er mijn waarheid uit. Deze vriend heeft ook visioenen en kan me dus wat wijzer maken. Dat heeft me in elk geval geholpen om te beginnen met loslaten. Mijn proces gaat erg snel momenteel. Ik leerelkedag nieuwe dingen en voel steeds meer. Een ervaring die ik trouwens regelmatig had met mijn bijzondere liefde was dat ik soms spontaan.zijn naam vergat als hij bij me was. Toen vond ik dat gek, maar nu heb ik daar mijn betekenis aan gegeven. Namelijk dat hij door de levens al verschillende namen heeft gehad. Of dat namen overbodig zijn bij een liefde zo dicht bij de kern. Herkent iemand dit? Soms leek het ook alsof hij iemand anders was. Dan schrok ik bijna omdat ik dacht dat er iemand anders naast me lag. Eens leek hij bijvoorbeeld heel erg op mijn buurman, die ik helemaal niet zo leuk vind 😉 Of word ik misschien echt gek 🙂 ?(M.)
Antwoord 5
Mijn reactie op de laatste reactie hier; Dat namen er niet meer toe doen herken ik wel. Een twin heeft al zoveel levens gehad met verschillende namen en ook verschillende gezichten dat dat niet van belang is. Het is de ziel die herkent wordt door jouw eigen ziel. En een ziel is het enige aan een mens dat niet veranderd door leven en dood. Het enige consistente. Ik weet uit droomervaringen en visioenen wel dat mijn twin altijd blond was, en in dit leven is hij dat ook. Voordat ik verliefd op hem werd, viel ik ook uitsluitend op jongens met blond haar, en nog steeds. Dat zit diep in mij verankerd op een of andere manier. Dus nee, je bent zeker niet gek.(Onbekend)
Antwoord 6
Dag M, ja het schijnt vaker voor te komen dat tweelingzielen elkaar niet bij de naam noemen,ze zeggen gewoon liefje,schatje enzovoort. Ook ik vergat in het begin steeds de naam van mijn twin,misschien omdat ik zijn naam uit het vorige leven nog herinnerde? Toen ik uitgevogeld had hoe hij heette (via zoekmachines op internet) toen was ik verbaasd: Oh, heet je nu zo? En ik dacht onmiddellijk aan een bepaald tijdvak/leven waarin wij elkaar ontmoet hebben.En nou blijkt het ook te kloppen, dat we dat leven moeten overdoen.Althans het nog een keer moeten ervaren (zelfde beroep en bestemming als toen).Onze namen komen met dat leven overeen,wonderlijk.(Onbekend)
Antwoord 7
Antwoord 4: en niet te vergeten Jeanette MacDonald en Eddy Nelson en die vervelende autoritaire MGM baas (zie Wikipedia). Zij waren tweelingzielen maar mochten prive niks met elkaar. Het is nu bijna niet meer voor te stellen, maar dit gebeurde nog geen eeuw geleden…Dit verhaal van deze twee mensen vind ik al een film op zich waard, toch eens aankaarten bij Hollywood 😉 (Wieweet)