Onbekend

Na een jaar met hem te hebben gewerkt ben ik hem kwijt. Er is een heleboel gebeurd maar nooit iets lichamelijks. Zijn aanwezigheid was voor mij al voldoende. Verder heb ik hem altijd op een afstand gehouden of min of meer weggeduwd. Hij wilde wel dichterbij komen maar ik twijfelde aan zijn intentie en ik durfde niet. Hij kon prive en zakelijk gescheiden houden en ik niet. Ik kon zijn spiegel niet aan en begreep de boodschap op dat moment niet. Ondertussen droomde ik over hem en had ik slapeloze nachten. Op het werk ging het slecht ik was onzeker en deed alles om het hem naar de zin te maken maar ondertussen deed ik ook lelijk om hem maar weer af te stoten. Hij is mijn droompartner. Zelfverzekerd, knap, geestig, slim en lief maar ook een botte zak soms en kort door de bocht. Het heeft me heel veel energie gekost en mijn baantje. Door de verliefde gevoelens kon ik me slecht concentreren. Ik heb gekozen voor rust en veiligheid. Ik denk wel bewust want ik zat in een achtbaan en kwam er niet meer uit. Hij is nu weg bij het bedrijf. Ondertussen kan ik hem niet vergeten terwijl ik toch duidelijk een andere richting heb gekozen. Ik bedoel hiermee mijn huidige relatie. Mijn huidige partner weet wel deels hiervan. Dit vind ik enorm rot voor hem maar hij heeft het aan mij gemerkt. Hij is mijn aardse liefde en is er altijd wanneer ik hem nodig heb en daarom hou ik ook van hem. Alleen wat ik voel rondom mijn zielsliefde is zoiets raars. Ik mis hem alleen nog veel meer nu ik niets meer van hem heb. Geen stem, geen foto, geen mail, geen telefoonnummer gewoon helemaal niets. Dit is wel het beste maar ik zou zo graag willen weten hoe het met hem gaat. Had ik maar iets van hem… Ik heb hem nog een kaart gestuurd om het boek te sluiten en hem een goed leven te wensen maar ik krijg hem niet uit het hoofd… Dit was de eerste echte bekentenis richtig hem eigenlijk.. Ik weet zeker dat hij sneller kan schakelen dan ik en mij sneller kan vergeten en door kan gaan. Er is immers nooit iets gebeurd. Ik probeer weer bij mezelf te komen maar hij is nog elke dag in mijn gedachten en ondertussen heb ik gewoon een gezinnetje thuis…. Ik baal van mezelf bah. You’ve lost that loving feeling. Was het maar waar!!!! Graag tips..!

Antwoord 1
Als hij weet dat jullie tz zijn en jullie hebben elkaar herkend kan hij je niet meer vergeten. Als je niet veel van hem weet kan dat nog komen. Ik wist niks van mijn tz maar nu al een stuk meer, waar hij woont.. etc.. en dat heb ik niet van google. Ik wou ook alles van hem weten, maar daar kwam ik dus niet achter, mischien omdat ik er nog niet aan toe was. Maar op een gegeven moment gebeuren er dingen en krijg je tekens en dan zegt je gevoel je dat het klopt zoiets. (Onbekend)

Antwoord 2
Tips kan ik je niet geven, ik zit in een vergelijkbaar schuitje. Ik baal er ook van van de hele situatie, je kan er niks tegen doen. Je moet erin mee. Ik merk dat ik steeds meer van mijn partner verwijderd raak en als hij over onze toekomst praat of me verteld hoe hij het getroffen heeft met me, dan voel ik me echt een enorme …. Maar hoe ik het hem kan vertellen daar ben ik nog steeds niet uit, ik vind het ontzettend eng. (Onbekend)

Antwoord 3
Nou het kan wel hoor, I have lost that loving feeling, had ik echt nooit kunnen bedenken in al die jaren ….. ben vooral heel erg teleurgesteld ….. in mezelf denk ik …. dat ik ooit gedacht heb dat “De Ware” bestond, mijn andere ik ….mijn twin …. Heb idd mezelf teruggevonden en ben thuisgekomen, dat gevoel heb ik jaren gehad, mezelf heb ik nog steeds maar dat “thuis” is nu verdwenen …. in “the black hole” denk ik, zomaar ineens foetsie … soort van Fata Morgana geweest, ja en dat is wel even slikken …. het voelt leeg ….. heel erg leeg … (Onbekend)

Antwoord 4
Nu een paar maanden verder merk ik dat het plaatsje begint te krijgen. Het is niet erg wat er is gebeurd. Ik heb er veel van geleerd. Vooral mezelf op de eerste plaats te zetten. Nooit zal ik mezelf weer zo verliezen. Ik ben de moeite waard. Ik ben gevoelig maar dat geeft niets. Ik geniet zoals ik dat deed als kind. Misschien omdat ik mezelf eindelijk heb omarmd. Dat zal de les geweest zijn. Het leven is te kort om te treuren. Zonder dieptepunt is er geen hoogtepunt. Tegenslagen zijn er om te leren en lessen uit te trekken en niet om in de put te komen. Zo ik ga er weer een leuke dag van maken. Wat zal ik eens gaan doen? Have a nice day. (Onbekend)

Antwoord 5
In reactie op antwoord 4: Dit had ik niet mooier kunnen verwoorden! Dit is precies het inzicht dat ik heb ontvangen na het zien van mijn zielslief. Het is alsof ik dit keer écht ben wakker geschud door hem, omdat ik nu ineens zie hoezeer ik mezelf in die liefde voor hem was kwijtgeraakt. Soms kun je er zo in op gaan dat je helemaal vergeet waar het écht om gaat: jezelf leren liefhebben, jezelf op nummer één en jezelf omarmen. Ongeacht alle onhebbelijkheden. Nu pas zie ik dat ik niets of niemand buiten mezelf nodig heb om die liefde in mij te voelen. Ik kan dat gevoel ook zonder hem oproepen, zodat hij uiteindelijk de rol krijgt die hem toekomt: een aanvulling zijn, niet een opvulling voor de leegte in mij. Wát een vreugde en wat een vrijheid om mijn eigen grootsheid te zien. (Onbekend)