Onbekend

Vorig jaar heb ik mijn zielsliefde ontmoet. We kenden elkaar al een tijdje en de klik was er vanaf het begin. Ineens kwam de geest uit de fles en ons leven is nooit meer hetzelfde geworden. Het is de mooiste, liefste, leukste, heerlijkste man die ik ooit heb ontmoet. De intense en onvoorwaardelijke liefde, fysiek voelbaar, heeft mijn ogen geopend en mijn rol in mijn huwelijk totaal veranderd. Ineens was alles duidelijk: wat ik wil bestaat echt, ik hoef geen genoegen te nemen met minder. Thuiskomen: dat is wat ik wil! Mijn man, die al onze hele relatie een grote controledwang heeft (inmiddels denk ik dat hij sterke narcistische trekken heeft), heeft mij elk contact verboden, op straffe van heftige bedreigingen van wat hij mijn zielsliefde aan zal doen. Hij zal me mijn ontrouw nooit vergeven. En dat terwijl hij zelf een affaire heeft gehad met alles erop en eraan 🙁 Zielsliefde en ik hadden stiekem mailcontact en we hebben besloten om daarmee te stoppen. De oneerlijkheid past niet bij ons als persoon en niet bij onze relatie. Door afscheid van het stiekeme te nemen is er ruimte voor rust en zuiverheid, ook naar onze partners toen. In eerste instantie kreeg ik een soort paniekgevoel, als een afscheid en ik heb er veel verdriet van, bijna liefdesverdriet. Ook angst om “het” alleen te moeten doen. “Het” is dan strijd in mijn huwelijk voor mijn eigen positie, de zoektocht naar mijn authenticiteit die ik al zo lang kwijt was. Nu voelt het ook fijn. Ik ben verdrietig om het missen van het mailcontact. Maar het geeft vrijheid, weg van de stiekemheid. En ik vind het ook eng. Eng om de reis alleen verder te gaan, eng om erop te vertrouwen dat de zielsverwantschap ook blijft zonder mailcontact. Accepteren dat het niet nodig is om elkaar – via mail – te bevestigen. En ik heb ook het verlangen naar een relatie losgelaten. Het verlangen naar hém is er elke dag. Het gemis. Het voelt alsof ik een zwemdiploma heb en voor het eerst alleen een meer over moet steken: ik moet vertrouwen op mijn eigen kracht. Is dit nou de bedoeling van het ontmoeten van je zielsliefde? Dat je leert loslaten: je angsten, (irreële) verlangens, behoefte aan bevestiging. Al mijn zwaktes; ik moet ze achterlaten en mijn eigen keuzes maken. En nog belangrijker: mijn angsten voor mijn eigen man durven los te laten. Het leven is te kort voor angsten. IK wil genieten!

Antwoord 1
Mijn diep respect…..Ik vind dat je het heel goed doet, en dat je eruit gaat komen. Je bent voor jezelf de juiste weg ingeslagen. Al het andere is ego, laat je er niet door misleiden! je weet het al (lang), vertrouw op jezelf en de rest zal vanzelf gaan! geniet, voor je het weet is de oplossing daar! succes. (Onbekend)

Antwoord 2
Beste onbekend. Dank voor je mooie reactie. Maar wat ik me stiekem afvraag is het volgende. Mijn zielsliefde heeft heel duidelijk het gevoel dat wij voorbestemd zijn voor elkaar. En dat gevoel deel ik ook steeds meer. In tegenstelling tot wat ik bijvoorbeeld verwachtte (en waar mijn verdrietige afscheidsgevoel ook vandaan kwam) heeft het wegvallen van het “aardse” mailcontact heeft het gevoel van verbondenheid alleen maar versterkt. Dieper verankerd, als het ware. Het lijkt wel een soort rust te geven. Maar…. denk jij dat we uiteindelijk ook, op enig moment, als we er beide klaar voor zijn, bij elkaar zullen komen? Gek genoeg kan ik dat verlangen wel loslaten (hij heeft trouwens ook nu voor zijn gezin gekozen). Gek genoeg is dat niet eens meer mijn grootste verlangen. Mijn grootste verlangen is om zelfstandig mijn ware ik te (her)vinden. Pas dan wil ik met mijn zielsliefde samen zijn. Pas als ik los durf en kan kan zijn van alle negatieve energie, zonder angst. (Onbekend)

Antwoord 3
Ik herken zoveel uit je vraag, heb geleerd om meer met beide voeten op de grond te staan om te zeggen wat ik voel en te leven naar mijn gevoel, de meeste angsten overwonnen en mijn tz ‘losgelaten’ uit liefde. Voor hem maar ook voor mezelf en dat is moeilijk, het missen en die enorme liefde die je zo graag wilt delen metde allerliefste, maar het komt goed dat voel ik, blijven geloven en vertrouwen op die onvoorwaardelijke liefde, trots zijn op wat achter je ligt en met hoop vooruitzien! mijn tz heeft mij mijzelf teruggegeven, ik hou weer van mezelf en van hem tot in het diepst van mijn ziel, reageer eigenlijk nooit hier maar dit raakt me! (Onbekend)

Antwoord 4
Eerder stelde ik mijn vraag: is dit nou de bedoeling. Het afsluiten van het geheime mailcontact voelt goed omdat daarmee ook iets negatief is verdwenen. Ik schreef ook dat het lijkt alsof het gevoel van verbondenheid sterker is geworden. Elk moment van de dag denk ik aan mijn zielsliefde. Als ik ‘s nachts wakker word is hij mijn eerste gedachte. Mijn hemel wat een gemis! En ik heb zo de behoefte om van hem te horen dat hij hetzelfde voelt, die bevestiging. We hebben beide uitgesproken dat we weten en voelen dat we bij onze partners nooit die diepe, onvoorwaardelijke liefde zullen voelen op zielsniveau die tussen ons is. Dat zou me rust moeten geven. Maar ik vind het zo moeilijk om hem los te laten, om erop te vertrouwen dat het goed komt en dat onze verbondenheid blijft voortbestaan, ook zonder het mailcontact. Het ligt werkelijk als een steen op mijn maag. Momenteel heb ik in mijn relatie de stap durven zetten om mijn angst los te laten, om mijn eigen keuzes te maken. Maar dit levert alleen maar negative energie en conflicten op omdat mijn man dat niet kan en wil accepteren. Ik voel me diep ongelukkig en intens verdrietig. (Onbekend)

Antwoord 5
Antwoord 4, als jouw man je alleen tolereert als je precies doet wat hij wil, dan hoef je dat niet te pikken. Daar word je doodongelukkig van, lijkt me. Als jij meer ruimte voor jezelf opeist en hij gunt jou dat niet is dat echt een goede reden om je serieus te gaan afvragen of je wel bij je man wil blijven. Je hoeft niet tegen elke prijs de lieve vrede te bewaren. (Onbekend)