Onbekend
Het ontmoeten van je zielsliefde is misschien mooi, maar ook zeker zeer pijnlijk en zwaar! Ik heb mijn zl enige tijd geleden ontmoet. Wist niet dat ik zoveel liefde in me had en kon ontmoeten! Het is als een worst voorgehouden, en afgenomen op het moment dat ik toe wilde happen. Ik ben getrouwd, de ander single maar kon geen relatie aan. Een paar maanden later wordt wel een relatie aangegaan, na uit mijn leven verdwenen te zijn (volledig negeren, blocken, ontlopen etc.) Voor mij is het 24/7 aan mijn zl denken, en iedere dag voelen. Heb ik me dan vergist? Hoe kan die ander dit gevoel volledig negeren? Ik ben degene die niet spiritueel was, dus zou ik minder moeten voelen, toch? Ik vraag me af waarom en zie het meer als een straf op dit moment. Wie herkent dit? Tips?
Antwoord 1
De tweelingzielen streven naar een uiteindelijk opgaan in elkaar. Het komt vaak voor dat een van beiden de ontmoeting niet aan kan wanneer die plaatsvindt. Dat kan tot gevolg hebben dat het contact verbroken wordt. Dat hoeft niet. In mijn geval bijvoorbeeld bleef er contact, maar ze ging op hetzelfde moment een relatie met een ander aan. Tweelingzielen zoeken elkaar altijd weer op omdat ze na de ontmoeting niet meer zonder elkaar kunnen. De pijn van het gemis is nog altijd groter dan de pijn van het niet-aan kunnen. Ook al zijn allebei die vormen van pijn min of meer onverdraaglijk voor een mens. We weten allemaal hoe het voelt. Niet altijd mag er vanaf de ontmoeting een fysieke relatie zijn. Dat is dan al voor de incarnatie afgesproken. Vaak is het zo dat de zielen nog niet op gelijk spiritueel ontwikkelingsniveau aangeland zijn. Je loopt een verschillend pad over levens heen, en je zal maar zelden elkaar op hetzelfde punt ontmoeten. Pas op met bepalen wie er verder is, dat is niet zomaar te zien aan de buitenkant. Je kan je daar lelijk in vergissen. Zegt ook niets over de kwaliteit van jou als mens. We voelen het allemaal even erg, maar niet op gelijk bewust niveau. Dus je kan diep verdriet voelen zonder te weten dat het van de scheiding komt met die onbekende man op het station waar je zo van schrok. Het kan zijn dat een van de twee nog een taak heeft naar een ander, iets moet afronden voordat het over en weer klopt. Het aangaan van de fysieke relatie lijkt me alleen zinvol als het allemaal klopt, het zou anders ook weer uit elkaar vallen. Dat lijkt me nog erger overigens. Als je het voelt als een straf, dan heb je misschien ook een idee wat je dan ‘fout’ gedaan zou hebben? Misschien is dit alleen een idee van je onderbewuste. Dan is een regressie de weg, om daar achter te komen, wat er nog in je is overgebleven uit een vorig leven. (Arundash)
Antwoord 2
Waarom zou je minder moeten voelen als je minder spiritueel bent dan de ander? Gevoel en spiritualiteit zijn twee verschillende dingen. Waarom zou hij een relatie moeten aankunnen terwijl jij getrouwd bent? Dat is de omgekeerde wereld. Leef je eens in in zijn situatie…. (Wieweet)
Antwoord 3
Het is geen straf maar een harde leerschool. Al jou pijnlijke ervaringen die je in jou leven hebt meegemaakt worden langzaam opgelost stap voor stap. En dat wordt gecompenseert met de goddelijke liefde om het dragelijk te maken. Het is een proces waar jullie beide door heen moeten hij is er ook doorheen gegaan. Als je alle pijn hebt doorstaan wordt je pas heel. En als jullie dat allebei zijn weet je dat is de enige echte ware, mijn wederhelft, want jullie zitten dan op het zelfde goddelijke niveau en zijn samen voor eeuwig in liefde 1. (Onbekend)
Antwoord 4
Bedankt voor jullie lieve reakties! Het is een hart onder de riem (en eyeopener). Ik zie het als straf, omdat je niet bij elkaar kunt zijn en het zoveel pijn doet. M.a.w. ik zie het ‘nut’ van de ontmoeting niet in. Dat de pijn en het verdriet gecompenseerd wordt door ‘goddelijke liefde’, kan ik niet zien, niet op dit moment tenminste. M.i.wordt het pas gecompenseerd, als je iets met deze liefde kunt, en de ‘klappen’ samen op kan vangen Grappig trouwens, dat jullie er vanuit gaan dat ‘die ander’ een man is. Toeval? (Onbekend)
Antwoord 5
Kleine geruststelling (in zin van: je bent niet de enige): ik ervaar het net zo als hoe je het hebt opgeschreven bij antwoord 4. Het doet gewoon pijn, wat er ook voor halleluja-inzichten aan worden verbonden. Ga daarom wel kansen aan (als die zich voordoen, beter nog: creëer ze zelf!) om met hem/haar te praten, dat neemt vast wat onzekerheden weg. (Onbekend)
Antwoord 6
Misschien omdat die ander “dacht” een andere liefde gevonden te hebben, misschien omdat die ander zich genegeerd voelde, omdat die ander trachtte op die manier de pijn niet meer te hoeven voelen om zonder jou verder te moeten gaan … Misschien omdat die ander niet wist dat jij wilde toehappen … Wees maar zeker dat die ander ook 24/7 aan jou denkt en jou voelt … Zoals in antwoord 5, misschien moet je maar eens de stap zetten om de blokkage op te heffen en terug met hem/haar te praten? (Onbekend)
Antwoord 7
Dank je antwoord 5 & 6. Dat heb ik ook eindeloos overwogen. Echter, ik wil niet in een opbouwende relatie gaan zitten ‘stoken’. Misschien ligt daar toch het geluk voor die ander? Liefs! (Onbekend)
Antwoord 8
Aan antwoord 7 : Misschien valt er helemaal niet te stoken … Misschien is er helemaal geen sprake meer van een opbouwende relatie … Liefs. (Onbekend)
Antwoord 9
Misschien heb ik al teveel getrokken…Misschien kan die ander zich niet binden…Misschien moet ik uit zelfbehoud definitief loslaten…Misschien moet ik gewoon verder gaan, zonder achterom te kijken naar wat had kunnen zijn… Misschien zal de toekomst het leren…Het zet je leven op z’n kop, en niets zal meer zo zijn zoals het was! Waarom??? (Onbekend)
Antwoord 10
Je laatste woordje “Waarom” doet me denken dat je nog steeds blijft twijfelen … Je blijft je al die vragen stellen, dus volgens mij hoop je nog steeds op toenadering. Heb je je misschien al eens afgevraagd of die ander dat misschien ook wilt? En dat die ander misschien de mogelijkheid niet meer krijgt om met jou contact te nemen? Waarom het jezelf zo moeilijk maken … waarom altijd met die onzekerheden blijven rondlopen … waarom niet gewoon even de moed verzamelen en er voor gaan, je weet nooit hoe het misschien je leven kan veranderen. (Onbekend)
Antwoord 11
Antwoord 10: ‘even moed verzamelen’ als alle sms-jes en enkele telefoontjes onbeantwoord blijven? Ik denk dat je gemist hebt dat er een nieuwe relatie aangegaan is! Dit verdient respect en tijd om te zien of daar het geluk voor die ander ligt; ik zal daar mee moeten dealen. Als die ander toenadering/contact zou willen, zijn er altijd wel mogelijkheden. En dan blijft toch weer de vraag: WAAROM komt er iemand op je pad die ruw je leven op z’n kop zet, en verdwijnt voordat het begonnen is? (Onbekend)
Antwoord 12
Waarom? Word bewuster van jezelf en kijk dieper in je hart en luister ernaar. Daar liggen de antwoorden op je vragen. Kortom, vind de ware liefde in je hart. Ik vind het overigens goed van je dat je niet wilt mengen in de relatie van je tz uit respect. (Merel)
Antwoord 13
Dank je wel, Merel. In mijn hart weet ik de antwoorden, maar weet de ander ze ook?(Onbekend)
Antwoord 14
Waarom dit, waarom dat? Zolang mensen nog steeds zich afvragen waarom de ander iets doet of niet doet ben je zelf nog niet klaar voor het contact. Ik herken mezelf hierin van een aantal jaren terug!! Zolang je bezig blijft met antwoorden te vinden buiten jezelf, zal je niet starten met je eigen drama… Het blokkeren van mijn tweelingziel naar mij toe is het beste wat ze ooit heeft kunnen doen. Ik zag het toen niet in, omdat ik niet snapte dat ik eerst bij mezelf moest kijken. Nu ik bij mezelf heb stil gestaan kan ik haar ook volledig loslaten (natuurlijk blijft die band, maar ik weet welke gevoelens van haar zijn en welke van mijzelf). Onlangs was ze verdrietig (ik heb dan ook tranen!!), maar doordat ik op dat moment weet dat die tranen bij haar horen kan ik door mijn liefde de beste steun zijn voor haar op dat moment. En ja de tranen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Kom los van die 3d denkwijze en leer genieten van de verbinding wanneer je heel hard aan jezelf hebt gewerkt!!(Onbekend)