Onbekend

Vanaf moment één wist ik dat zij het is. Wat het is daar kon ik toen nog geen antwoord op geven, maar zij is HET. Nadat we wel met elkaar gepraat hebben bij onze eerste ontmoeting maar geen telefoonnummers oid hebben uitgewisseld, ben ik haar enkele weken later toch weer toevallig tegen het lijf gelopen. Toen hebben we het één en ander uitgewisseld. Vanaf dat moment werd ik overladen met een drang om constant bij haar te zijn, met haar te praten en aan haar te denken. En heel snel gebeurde het steeds vaker dat we het zelfde denken, willen doen, opmerken en een blik of aanraking kon genoeg zijn om te weten wat de ander dan wil zeggen zonder hierbij woorden te gebruiken.Zonder dat ze dit op eerste ogenblik niet heeft verteld, heeft ze heeft een partner of een “aardse liefde” waar ze samen een kleintje mee deelt. Dit maakte op dat moment voor mij niets uit, want ik was op dat namelijk niet opzoek naar “liefde”. Het vangen van haar gedachten zonder dat ik weet wat eraan de hand is gebeurde vaak. En dit gebeurde ook vaak wanneer het andersom zo was. We zagen elkaar niet vaak maar konden op een bepaald punt van ‘s ochtends vroeg, tot diep in de nacht met elkaar praten en dit dan dagen achter elkaar, over van alles en nog wat. Het verveelde nooit.Tot in tegenstelling tot haar ben ik alleen en we waren nog geen 2 maanden verder en dat voelde als een leven lang! Zo diep had ze zich in mij geworteld. Ze kon echter niet met de schuldgevoelens omgaan die ze voelde tegenover haar partner. Ik respecteer dit volledig en heb haar altijd min of meer (ten koste van mijzelf) terug geduwd naar haar partner want ze zijn toch niets, voor niets samen? Ik zie haar liever tevreden en sereen, dan ongelukkig, in de war en onrustig. Dit heeft ze wanneer we contact hebben, ik lijk haar dat gevoel te geven.Mijn zielsliefde of tweelingziel, hebben toen samen besloten om een soort van rustpauze in te lassen om erachter te komen wat het nou is wat zij voor mij voelt, wat ze hier mee wilt. Ik heb haar gevraagd om aan mij te vragen om op mij te wachten, want anders zou ik dit toch niet doen. Wanneer ik hier op terugblik heb ik het misschien meer uit eigen bescherming gedaan. Om haar niet kwijt te raken, want ik deed zoals zij wel eens zei, toch wel wat ik zelf wil wat de rest van de wereld en mijn “hoofd”/”onzekerheid” tegen mij zou zeggen.En zo is dat. Daar waar mijn omgeving mij totaal niet begreep en wanneer ik het over haar heb, die mij dan vertelt haar los te laten, ren ik steeds harder haar kant op.Dit alles gebeurde in een tijdsbestek van bijna een jaar en we zijn daar nu de helft van stil tegen elkaar. Soms mis ik haar zo erg, dat ik contact zoek. En wel een bericht terug krijg maar hier verder nooit op in ga. Ik zou wachten en haar de tijd geven zonder dat ik aanwezig zou zijn in haar leven.
Tot aan een aantal dagen geleden. Ik kon er echt niet meer tegen, wanneer ik op een ontzettend goede dag die ik door kwam, zonder aan haar te denken, ze weer zomaar opduikt. Niet fysiek, maar de gedachten aan haar op dat moment deden mij zoveel pijn dat ik haar in een impulsieve bui gezegd heb dat ik niet langer kan wachten want dit duurt al zo lang. En de pijn en gemis is zo groot. Maar ik heb die dag erna alles terug genomen wat ik op dat moment naar haar heb benoemd. Die dag zelf duurde ook ontzettend lang voordat ik een reactie terug kreeg. En ik was weer helemaal terug bij af, alsof ik oude wonden had open gekrabd. Weer in dat 40 meter diepe gat ben gevallen en weer niet die spullen bij mij heb om eruit te klimmen. Ik ging er op dat moment aan onder door. Toen realiseerde ik mij dat ik niet zonder haar kan en dat nooit zou kunnen. Waarop we hebben besloten om met elkaar in gesprek te gaan. Dit staat op de planning, en gaat binnenkort gebeuren.Ik weet nu niet wat ik moet en kan verwachten. Zij benoemd zelf dat ze weet dat ze veel van mij vraagt om op haar te wachten. Maar dit heb ik haar toch zeker zelf gevraagd. De gedachten waarbij ik het in dit leven zonder haar moet doen, doet mij van binnen sterven. Dan blijf ik liever mijn hele leven op haar wachten.
Ik word soms gek van mijzelf en weet niet wat ik met mijzelf aan moet, ik heb dus overduidelijk hulp nodig. Nu, vandaag, ben ik deze website tegen gekomen. En helpt het wel een beetje om te lezen dat ik niet de enige ben met deze eigenlijke ondraagbare pijn. Ik weet niet meer wat ik moet, wachten? Of moet ik loslaten. Ik ben bang dat als ik haar loslaat, ik mijzelf loslaat. Het enige wat ik wil is terug naar huis, bij haar zijn.

Antwoord 1
Ik heb zo met je te doen. Ik weet van de pijn die je beschrijft. Het goede is dat je deze site bent tegengekomen. Nu kunnen de lessen beginnen. Nu kun je gaan groeien. Verdiep je erin. Gebruik het als houvast. De pijn blijft nog duren. Maar je gaat een mooi (soms pijnlijk) proces in, als je het toe laat en er veel voor wil doen. Je wordt completer. De liefde voor haar zal blijven, de pijn blijft maar wordt minder door een liefde die je van binnen gaat opvullen; liefde voor jezelf. Het klnkt nu misschien vaag en moeilijk, maar als je eenmaal daar bent, ga je het herkennen en misschien terugdenken aan deze woorden. Verdiep je in je eigen spirituele ontwikkeling en je wordt een gelukkiger, completer mens. En wat dan komt, komt dan. Sterkte! Geloof in jezelf en blijf vertrouwen hebben.
(Onbekend)

Reactie
@antwoord 1 Ik dacht dat ik was uitgeleerd voordat ik haar had leren kennen. Zoals U2 het ooit zong “There’s nothing you can throw at me, that I haven’t already heard.” Maar niet dus. Als ik mijn wijsheid met die van haar vergelijk heeft ze mij ontzettend veel geleerd. Hoe ik kan zijn, of eigenlijk de persoon die ik ben maar die persoon lang geleden had weggestopt en niet eens meer wist dat die bestond. Nu wil ik weer terug naar die pure echte oprechte ik. Ik wil weer het beste zijn die zij bij mij naar boven bracht. Waarom kleed iemand je emotioneel van top tot teen uit, om vervolgens weg te gaan en mij daar in de vrieskou te laten staan. Maar zoals een ui met laagjes bouw ik die vanzelf weer op en verval ik weer in iemand die sociaal wenselijk altijd maar de juiste rol speelt. Maar je hebt gelijk, dat wist ik al voordat ik het hele lang verhaal als vraag hier inzond; “Mijn lessen kunnen beginnen”, die realisatie heb ik nu, maar die lessen die zijn ongeveer een jaar geleden al begonnen. Nu moet ik ze nog omzetten zoals ik ze zelf het beste kan hanteren. Een week geleden was ik doodsbang om te moeten leven zonder haar, maar ze gaat nooit meer bij mij weg, en nu voelt het nog niet zoals dit waarschijnlijk hoort maar ik weet dat als ik doe wat ik moet doen en het volledig accepteer ik er beter zou uitkomen dan ooit. Dus zo vaag en moeilijk klinkt het niet, het voelt eerder als eng en ik ben nu ontzettend ongeduldig om verder te gaan. Dus bedankt! 🙂 Oh, er staat nog steeds een gesprek op de planning, dit gaat face to face gebeuren. Ik zou haar zo graag nog een keer willen zien, maar weet niet of ik er juist aan doe. Wat is jullie advies hier over? (Onbekend)

Antwoord 2
Het komt allemaal goed met de tijd ik ben door het hele proces gegaan en heb die ondraaglijke emotie`s ook gehad. Het is niet makkelijk maar je krijgt er heel veel wijsheid en geluk voor terug.
(Onbekend)

Antwoord 3
Ach, ik heb al zoveel gesprekken gehad… Nu al ruim anderhalf jaar bezig, 7 maanden een relatie gehad. Ik kom ook niet echt los, ook omdat hij mij vast houdt. Hij wil of kan zich niet aan me overgeven, maar kan me ook niet loslaten. Iedere keer als ik hem heb losgelaten, komt hij weer tevoorschijn. Maar iedere keer kan ik er beter mee om gaan. Ik ben gestopt met praten. Het lijkt geen nut te hebben. Ik zou graag willen dat hij me loslaat, dan kan ik ook verder. Maar om hem te vragen om mij los te laten, dat kan ik nog niet. Dat voelt veel te eng en te definitief. Ik ben hem wel dankbaar, want heb veel geleerd van hem, ben echt gegroeid door hem. Maar waarom laat hij me dan niet los nu? Ik houd verschrikkelijk veel van hem, maar hij maakt het me zo moeilijk. Misschien kan ik hem ooit nog wel vragen mij los te laten. Dat zou echt ultiem sterk van mij zijn.. Dus advies over een gesprek? Toch maar gewoon je gevoel blijven volgen en niet meer willen dan je aan kunt. Kleine stapjes proberen te maken. Volgens mij ben je hartstikke goed bezig! Succes!
(Onbekend)

Antwoord 4
Beste vraagsteller het is heel herkenbaar wat je daar schrijft. Het is een rollercauster waar je je in bevindt of zeg maar holocaust eigenlijk, ja toch? Ik zou graag op je vraag willen ingaan of je ”face to face” met ‘haar’ zou moeten praten. Daaruit begrijp ik dat dat nog niet is gebeurd. Is daar een reden voor? Mijn advies is om zeker met elkaar te praten openlijk omdat dat veel duidelijkheid, openheid en daarmee veel rust zou creeeren. Heel veel succes.
(Onbekend)

Reactie
Het is nu al ruim een maand geleden dat we voor het laatst hebben gepraat(face to face) en “afscheid” van elkaar hebben genomen. Ik moet zeggen dat er soms dagen zijn die ik fluitend door heen kom, lichamelijk ook minder pijn klachten heb(niet meer elke dag wakker worden met pijn in nek in schouders), maar ik ben nog steeds erg passief en afwachtend met sommige dingen. Herkent iemand dit? Het wel willen maar lichamelijk het niet op kunnen brengen. Puur omdat je hoofd over uren maakt, en het lichaam zich daar aan aanpast. Er zijn soms nachten wanneer ik maar hooguit 1 á 2 uurtjes slaap omdat ik gewoon onmogelijk in slaap kom. En dan denk ik soms niet eens aan haar maar gewoon wakker liggen om niks. Nu hoef ik haar ook maar in een split-second voorbij te halen en mijn hele dag staat weer op z’n kop, dan draait alles weer om haar. Alles wat ik doe, alles wat ik zeg, alles wat ik voel, al-les kan ik linken met haar. Ik betrap mij er zelf op. En het is erg vervelend! Van de week was het heel erg, ik droomde dat ze zwanger was. Wat natuurlijk hartstikke mooi zou kunnen zijn. Maar het gevoel in mijn droom was zo intens, zo echt, het deed zoveel pijn. Ik werd wakker als grote brok van verdriet en ellende, wanneer ik juist dacht dat het beter met mij ging was ik weer helemaal terug bij af. De droom maakte mij die dag ook erg prikkelbaar, ik reageer dan vel en lomp en zelfs een beetje agressief. Ik wilde niet aan mijn droom denken maar mijn gevoel bracht mij er steeds. Met weer duizend en één vragen en geen antwoorden voor mezelf. En wat als ze nou echt zwanger is? Zou ze ook over mij hebben gedroomd? Dit hoort mij toch niet zo te raken? Zou ze mij een berichtje doen wanneer het echt zo is? Kan ze eigenlijk nog wel zwanger raken, aangezien er wat problemen waren met haar eerste zwangerschap? Heb ik dan helemaal niets voor haar betekend dat ze nu gewoon zwanger is? Hoe goed ken ik haar nou eigenlijk? Is ze wel zwanger? Is dit pure jaloezie? Ik dacht maanden eerder al dat ze zwanger zou zijn, misschien is het NU wel echt zo?! Enzovoorts, enzovoorts. En het ene moment zeg ik antwoord B en andere moment zeg ik antwoord A. Het is zo dubbel. Pfff!! Zeer vermoeiend als dit zo de hele dag in je hoofd blijft malen. Alleen thuis zitten werkte niet die dag, ook al wilde ik de hele dag het liefst alleen zijn. De muren kwamen letterlijk op mij af. Maar eenmaal in gezelschap was ik afwezig en totaal niet in het hier en nu. Nu een paar dagen later, kan ik dat gevoel van een paar dagen geleden zo weer oproepen, maar gelukkig nu wel van mij af zetten. Maar het is en blijft zo vreselijk irritant dat ik gewoon niet verder kan. Ik wil gewoon mijn leven terug! Voor ik haar leerde kennen was alles gewoon normaal, en brak af en toe iemand mijn hart maar dat was gewoon vallen en weer opstaan. Nu lijkt het alsof het in miljoenen stukken is gebroken en er onmogelijk weinig lijm op de wereld schijnt te zijn om het weer een geheel te laten worden. Ik ben dus nog steeds een beetje in de war, zoekende, rouwende. Ook al denk ik dat bijna niemand dit zou lezen. Dit hier van mij af typen werkt al aardig. Ik voel mij lichter en zou het hier mee moeten doen voor vandaag. Hopen op een mooie dag dan maar! Groet. (Onbekend)

Antwoord 5
Hoi vraagsteller. Ik herken mezelf ontzettend in jouw verhaal en doorleef hetzelfde. Kunnen wij op een bepaalde manier in contact komen? Misschien kunnen we mailen met elkaar over onze ervaring als jij daar ook behoefte aan zou hebben? liefs
(Onbekend)

Bookmark