Q1256. Balans?

Onbekend

Gelukkig getrouwd… moeder… nooit op zoek geweest naar weet ik wat dan ook..ontmoet je op een dag je tweelingziel. Deze twin blijkt dan ook nog een vrouw… nooit iets gevoeld voor vrouwen en nog niet, maar bij haar heerst er ook een enorme lichamelijke aantrekkingskracht. Je leven staat totaal om zijn kop… de ervaring is uniek, bijzonder, puur, verwarrend… maar bovenal compleet. Ook mijn twin is gelukkig getrouwd…moeder.. en beiden zijn we totaal verrast, overdonderd door deze emotionele rollercoaster… maar ook door het geweldig mooie gevoel wat we ervaren als we bij elkaar zijn, maar ook als we niet bij elkaar zijn. We contacten dagelijks uren met elkaar…delen inmiddels alles… staan totaal open. Maar deze ontmoeting haalt ook alle vaste grond onder je voeten weg. Je in je eigen huwelijk geen 100% meer kunnen geven… de ervaring dat je van een vrouw zoveel kunt houden dat ook het lichamelijke deel meedoet. Maar dan rijst toch meerdere malen de vraag: waarom zou het zo moeten zijn dat je juist in deze levensfase je twin ontmoet.. terwijl we beiden zo gelukkig waren en nog steeds enorm veel van onze mannen houden… maar elkaar al een jaar zo nodig hebben en met smart op een balans zitten te wachten tussen de thuissituatie en de twinrelatie… maar na 8 maanden kunnen we zeggen dat de twinrelatie alleen maar meer..mooier…heftiger..completer wordt. Zijn er verhalen over een balans vinden in deze mooie, moeilijke situatie?

Antwoord 1
Herkenbaar. Ware het dat ik mijn tz niet in een vrouw vond (ben zelf ook een vrouw) maar in een man die in dichte relatie staat tot mijn man en mij. Ik kan je zeggen dat dat net zo verwarrend is als wat jij meemaakt. Ook ik heb me vaak afgevraagd waarom dit moest gebeuren, waarom moest ik hem ontmoeten, waarom nu, nu ik getrouwd ben en kinderen heb. Ik ontmoette hem al eerder, en we konden meteen al goed met elkaar overweg maar na een paar jaar merkte ik dat ik hem erg leuk vond. Mijn man die toen nog mijn vriend was, vond ik ook leuk en met hem had ik verkering. Het was min of meer vanzelfsprekend dat wij samen verder gingen. Dat is ook gebeurd, we zijn getrouwd en hebben kinderen gekregen. Maar altijd bleef tz op de achtergrond sluimeren. Als we elkaar zagen, was “het” er, we konden met elkaar lezen en schrijven. Pas veel en veel later, nu drie jaar geleden, wist ik opeens dat dit mijn tweelingziel is. Het zette mijn wereld op zijn kop, dingen vielen op hun plek, maar het was ook moeilijk. En nog steeds. Het verlangen naar mijn tz is niet te stuiten, wordt alleen maar erger. De schuldgevoelens naar mijn man waren vreselijk, inmiddels heb ik daar een weg in gevonden. Ik ben nu zoekende hoe ik dit een goede vorm kan geven tot de tijd daar is dat mijn tz en ik samen komen. Want wij hebben nooit fysiek iets met elkaar gehad. Wel een goed contact, en ik weet dat hij hetzelfde voelt, maar we zijn nooit verder gegaan omdat dat voor ons beiden niet goed voelt. Nooit over gesproken, maar we weten dit van elkaar. Mijn grote vraag en zoektocht is hoe we ermee om moeten gaan. In hoeverre kunnen we duidelijk zijn naar elkaar en onze omgeving? We willen niemand pijn doen maar ondertussen doen we elkaar de grootst mogelijke pijn die er bestaat. Toch weet ik dat hij precies weet wat er in me om gaat, en ik van hem. Het is voor hem net zo moeilijk als voor mij. Maar ik heb er vertrouwen in dat alles zal gaan zoals het moet gaan. De grootste les die ik al heb mogen leren is dat alles precies op het goede moment komt. D us het nu is altijd perfect. Altijd. We moeten gewoon met de flow meegaan, en dat wil ik jou ook meegeven. Net als jij houd ik ook van mijn eigen man, maar daarnaast ook (en eerlijk gezegd nog intenser, anders, en zeker onvoorwaardelijk) van mijn tz. Het is ons gegeven, anders kregen we dit niet op ons pad. Nu proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan en naar elkaar toe te groeien. Liefs, Een andere tweelingziel
(Onbekend)

Antwoord 2
Dankjewel voor je mooie antwoord… meegaan met de flow is inderdaad het meest haalbare wat we op dit moment kunnen doen… genieten van het dit prachtige wat op ons pad komt doen we zeker ook. Woorden zijn er niet voor, uitleggen onmogelijk aan iemand die niet dezelfde ervaring heeft.Het omarmt me, verwarmt me, verwart me…. Maar bovenal een houden van wat elk menselijk vermogen te boven gaat…wat ver boven mezelf uitstijgt en waarvan ik nooit had gedacht dat ik het in me had.(Onbekend)