Lotje

Vijf jaar geleden kwam hij naar me toe. En op het moment dat hij mee aankeek voelde ik in elke lichaamcel dat er hier iets heel bijzonders aan de hand was. Ik was niet op zoek naar een relatie en ik wist ook echt even niet wat me over kwam. Ik schrok en sloeg dicht. Ook zag ik in een flits twee kinderen. Een meisje van een jaar of drie en een baby in zijn armen. Pas vorige week hebben we het hier samen over gehad. Hij heeft inmiddels inderdaad die twee kinderen. Toen ik hem vertelde wat ik die eerste ontmoeting gezien had zei hij; oh, je KENT ze dus al?

Momenteel ben ik heel erg in de war van de hevigheid van dit alles. We hebben elkaar in de afgelopen jaren een paar keer even kort ontmoet en telkens was er dat herkennen en ook de onzekerheid van het onbekende. Weghollen, aantrekken, afstoten… Beide hebben we geprobeerd om met iemand anders een relatie aan te gaan, het geluk te zoeken in iets minder confronterends. En natuurlijk… dat werkt niet. Ik was er al vrij snel achter dat ik zo niet gelukkig zou worden en verbrak mijn relatie met iemand die wel aardig was maar me niets deed. Hij heeft het langer volgehouden en inmiddels dus die twee kinderen en getrouwd.
Nu voelde ik me al sinds twee jaar gevoelloos. Toen hij me vertelde van de eerste baby. Mijn hart brak en ik werd koud van binnen. Ik ben muzikant en kon niet meer spelen, mijn emoties zaten verstopt, mijn passie was gedoofd. Diverse andere moeilijke levenszaken vroegen mijn aandacht en iprobeerde hem te vergeten. Hmmm… lukt ook niet.

Toen we elkaar vorige week eindelijk weer eens zagen vlogen we op elkaar af, keken in elkaars ogen en begonnen te praten. Elkaars handen vasthoudend bespraken we alles wat er de afgelopen jaren gebeurd is. Hij wist echt alles nog! Mijn gevoel zei me al een hele tijd dat hij niet gelukkig is dus ik vroeg hem daarnaar…. en eerst zei hij; ik doe mijn best. En later bleek dat hij niet gelukkig is. Dat wist ik al natuurlijk maar om die bevestiging te krijgen is bizar. Ik weet ook dat hij zijn eigen tempo moet volgen en zijn eigen pad. En ik wil ook niet de reden zijn voor het mislukken van zijn huwelijk!
Maar er IS wel veel gebeurt met me sinds onze ontmoeting vorige week en dat is zwaar en toch ook fijn. Ik heb een stuk van mezelf terug. Ik kan weer muziek maken, ik kan weer spelen en zingen, ik kan weer voelen! Dat heeft hij weer vrijgemaakt bij me. Momenteel gieren dus de emoties door mijn lijf en ik ben ongeduldig en ik wil meer contact. Hij woont meer dan 1000 KM verderop maar ik voel hem zo dichtbij. Ik voel me alleen zonder hem terwijl ik ook weet dat hij er is, deel van mij is, en ik hem nooit kan kwijt raken.
Hij bedacht zelf dat ik wel toetsen kan gaan spelen in een project van hem… dan kunnen we meer samen zijn en elkaar en onszelf beter leren kennen. Ik hoop dat het er van gaat komen. Het voelt goed. Dit is wat we moeten doen. Ik denk dat het tegenkomen van je tweelingziel gebeurt als dat nodig is voor beiden om te groeien en verder te komen op het pad dat je gaan moet.

De afstand is een obstakel. De heftigheid van de gevoelens is soms ook een obstakel. En natuurlijk heeft hij een gezin, waar hij voor vecht om het te laten lukken. En ik moet hem de tijd geven om te doen en te leren wat hij leren moet. In de tussentijd ga ik hier mijn leven op orde zien te krijgen zodat ik er ook klaar voor ben als hij besluit mijn kant op te komen. Als hij dat nooit gaat besluiten dan hoop ik dat ik toch mijn leven de moeite waard heb kunnen maken… zonder mijn liefste. Ik hou zo onvoorwaardelijk van hem dat ik hem gelukkig wil zien. Met of zonder mij. Als hij gelukkig is dan zal ik het ook kunnen worden.