Onbekend

Zielsliefde is net zo mooi als het confronterend is. Mijn ervaring is als magneten aangetrokken te worden en heel graag in elkaars nabijheid te willen zijn. Aanraken en gevoelens delen is (nog) een stap te ver. Ik vind de communicatie – het verwoorden – een bijna onmogelijke taak. In feite ligt het kanaal open en stroomt de energie heen en weer. Afspraken met anderen, regels in omgang, rekening houden met, leggen daar een laag overheen die verstikkend uitwerkt. In het contact merk ik geen blad voor de mond te nemen, schrik soms van mijn spontane uitspraken. Ik doe ze niet om pijnlijk te raken, wel om aandacht te krijgen. In contact te komen. Het voelt overigens goed positief en ‘negatief’ te kunnen uiten. Dat geeft puurheid. En laat geen misverstand ontstaan. Het zwijgen en het zo intens aanvoelen vind ik lastig. Zelfs de verwarring over wat dit diepe gevoel dan wel mag betekenen. Geen verliefdheid en wat dan wel? Als ik het niet weet, hoe snapt de ander mij dan? Bij elke aanvaring – hoe klein ook – wordt ik diep geraakt. Verwarring slaat dan toe. Ik zie de uitdaging alleen mijn eigen gevoel en houding te kunnen besturen en wil mij los zien van de ander. In de kern voel ik dat het contact diepgaand is. Onverwachts is er telkens weer een bijzonder moment tussen ons. Het geven en het krijgen van die geborgenheid is iets wat ik niet wil missen.